10-jarige Nederlandse jongen slachtoffer van “illegale institutionele ontvoering” in Spanje

De Spaanse politie haalde in 2022 de 10-jarige Lucca weg bij zijn Nederlandse ouders, Linda en Louis, die een natuurcamping runde in het Spaanse Zaragoza. “Een illegale internationale institutionele ontvoering” noemde hun Spaanse mediator dit, die de jongen na 42 dagen wist vrij te krijgen. Voorwaarde was wel dat het gezin per direct uit Spanje moest vertrekken. Ze hadden bezwaar gemaakt tegen het geplande windmolenpark, waarvan de hoogspanningskabels over hun landgoed zouden lopen. “Ze hebben de jongen gebruikt als instrument om ons weg te krijgen”, zegt zijn vader. Later bleek de jongen in het ‘safehouse’ seksueel misbruikt te zijn. Het gezin zoekt nu gerechtigheid voor wat er gebeurd is. “We zijn alles kwijtgeraakt.” 

Linda en Louis waren apetrots op hun natuurcamping ‘La Solución’ waar bezoekers “rustiek konden onthaasten” tussen de vele olijfbomen en boerderijdieren op hun ‘finca’ (landgoed), in de provincie Zaragoza in het noordoosten van Spanje. Het was hun droom om in en met de natuur te leven. Ze hadden de eenvoudige boerderij op het terrein omgetoverd tot een heerlijke plek. Maar hun Spaanse avontuur veranderde in de zomer van 2022 in een nachtmerrie, toen een groep onder leiding van de Guardia Civil (Spaanse politie) hun destijds 10-jarige zoon Lucca uit het huis sleepte en onder toezicht stelde van de sociale dienst van Aragón (IASS)¹. Pas nadat ze onder dwang een contract ondertekenden dat ze binnen 48 uur uit Spanje zouden vertrekken, kregen ze hun zoon pas na 42 dagen voor het eerst weer te zien. Ze moesten alles achterlaten, hun huis, dieren, bezittingen, kleding en dierbare herinneringen zoals fotoboeken en vrienden.

“We hadden het mooi op de rit” vertelt Louis, terugkijkend op hun leven op de finca van 9,5 hectaren in de Spaanse regio Aragón. Ze woonden ver weg van de bewoonde wereld. “In de nacht is het écht stil en pikkedonker, er is geen verlichting, geen smog.” Hun landgoed lag in een prachtige streek, die bekend staat als de ‘Spaanse Toscane’. Ze leefden autonoom en waren zo goed als zelfvoorzienend, waarbij ze groenten die ze zelf niet verbouwden met de buren ruilden voor eieren, die ze in overvloed hadden.

Naast een natuurcamping hadden ze ook allerlei boerderijdieren: kippen, hanen, een ezel, een ram, wat schapen, melkgeitjes, een bok, eenden, ganzen, twee poezen en een hond. De jonge Lucca leerde te leven met respect voor de natuur, had veel vrijheid en een bijzondere band met de dieren. De camping was eenvoudig. “Geen luxe, maar back to basic. Gewoon kamperen in mijn achtertuin” legt Linda uit, “en we hadden nogal een grote achtertuin.” Hun idyllische leven werd in de zomer van 2022 echter abrupt beëindigd.

De ochtend van 12 juli 2022 begon ontspannen. Linda en Louis waren al vroeg uit de veren toen er drie auto’s hun terrein op reden, waarvan één van de Guardia Civil. Vijf mensen stapten uit en maakten hen duidelijk dat de dierenarts kwam voor een controle van de dieren. “Het was vreemd, want ze droegen een mondkapje terwijl dat wettelijk niet meer verplicht was”, herinnert Linda zich. Later kwam ze erachter dat er minstens één dorpsgenoot aanwezig was, afkomstig uit het nabij gelegen plaatsje Maella. Ze noemde Linda bij naam, maar wilde blijkbaar niet herkend worden.

Linda en Louis liepen al in richting de dierenweide, maar voordat ze het hek open deed vroeg ze naar de papieren van de dierenarts. Voor een officiële controle zouden er immers documenten zijn. Maar de papieren die ze hadden meegenomen, hadden niks met de veecontrole te maken, daar kwamen Linda en Louis pas later achter.

“Ik heb helemaal geen papieren nodig, want ik ben van de Guardia Civil”

Spaanse politie

De delegatie die met de dierenarts was meegekomen weigerde Engels te spreken, ondanks herhaaldelijke verzoeken van Linda en Louis, omdat hun Spaans niet toereikend was. Ze zijn van mening dat de instanties de documenten in het Engels, in een voor hen begrijpelijke taal hadden moeten opstellen. Linda vertelt: “Wij wisten totaal niet wat er aan de hand was. De toon die ze gebruikten was erg intimiderend en op het agressieve af. Ik had al die mensen om me heen staan, die allemaal tegelijkertijd in het Spaans aan het schreeuwen waren en agressieve gebaren maakten. Op een gegeven moment heeft de politie-agent, een boom van een kerel, gezegd ‘ik heb helemaal geen papieren nodig, want ik ben van de Guardia Civil’.”

Linda weigerde het hek open te doen en de sfeer werd grimmig. De agent pleegde een telefoontje. Binnen een paar minuten kwamen er nóg vijf auto’s hun terrein op rijden, terwijl hun landgoed heel afgelegen ligt, zo’n acht kilometer van het dichtstbijzijnde dorp. Een aantal politie-agenten met kogelvrij vest, wapenstok en hun hand op het pistool, gingen om Linda en Louis staan. Ze konden geen kant op. Linda wilde naar haar 10-jarige zoon Lucca, die nog in huis was. Louis: “Ze hebben er absoluut alles aan gedaan om zowel mij als Linda bij het huis weg te houden, want zij probeerde op een gegeven moment richting het huis te lopen.” Linda vult aan: “Mijn moederinstinct ging aan en ik wilde naar het huis, ik wilde naar Lucca toe.” Maar ze werd hardhandig tegengehouden en een agent verdraaide haar arm.

“Mijn moederinstinct ging aan en ik wilde naar het huis, ik wilde naar Lucca toe.”

Linda

“Wat er vervolgens gebeurde leek wel een film”, vertelt Louis. Hij zag een aantal mensen in burgerkleding gebukt naar het huis sluipen, alsof ze niet gezien wilden worden. Niet lang daarna zagen ze Lucca, die nog in zijn pyjama en op blote voeten liep, een groene auto in gesleurd worden. “Hij sleepte met z’n voeten over de straat” zegt Louis emotioneel, “ja, dat heb ik gezien.” Daarna ging alles heel snel. Iedereen stapte in hun auto en scheurde weg. “Dertig seconden later… was er niet meer dan een hele grote stofwolk. Alles was weg”, herinnert Louis zich nog.

Linda zakte in elkaar, voelde pijn op de borst en begon te hyperventileren. Louis belde 112. Het duurde een hele tijd voordat de ambulance verscheen. Ze konden hun huis niet vinden en de buurman reed voor de ambulance uit om hen de weg te wijzen. “De rit naar het ziekenhuis was ook merkwaardig, de ambulance reed stapvoets over de onverharde weg richting het ziekenhuis, terwijl men makkelijk 80 km per uur had kunnen rijden.” Uiteindelijk hebben verplegers van de eerste hulp alleen maar haar bloeddruk opgemeten en boden Linda een rustgevend middel aan. Op dat moment hadden Linda en Louis geen flauw idee waar hun zoon Lucca naar toe was gebracht.

“Wij vertrouwden niemand, zelfs onze beste vrienden niet meer. Schijnbaar wist iedereen in het dorp ervan, behalve wij.”

Linda

De eerste dagen durfden ze zelfs niet meer terug naar hun huis. Er waren mensen uit een dorp bij de kidnapping betrokken. “We wilden niet terug naar het dorp, want wij vertrouwden niemand, zelfs onze beste vrienden niet meer. Schijnbaar wist iedereen in het dorp ervan, behalve wij.” Ook de betrokkenheid en het merkwaardige handelen van de Guardia Civil, de ambulancebroeders en artsen op de eerste hulp maakten Linda en Louis achterdochtig. “We hebben de eerste dagen als een kip zonder kop rondjes gereden en in het veld geslapen.” Na een aantal dagen besloten ze toch naar hun huis terug te gaan. Daar hadden ze een laptop, een internetaansluiting en waren ze beter in staat te achterhalen waar hun zoon was en hoe ze hem weer terug konden krijgen.

Toen kregen ze een telefoontje van een bevriend Nederlands gezin dat onderweg was naar hun natuurcamping. Het gezin had een zoontje van dezelfde leeftijd als Lucca en het leek hen zo leuk als de jongens met elkaar zouden spelen. Louis zei tegen Linda: “laat ze maar komen, als ze hier zijn zorg ik dat het jochie even weggaat en leg de situatie uit.” Toen ze arriveerden besloot het gezin te blijven om Linda en Louis met allerlei zaken te helpen, zodat zij hun zoektocht naar hun zoon konden voortzetten. Linda is dankbaar voor wat ze gedaan hebben. “Die mensen hebben ons zo gigantisch geholpen. Het was een geschenk uit de hemel.” Uiteindelijk gingen Linda en Louis samen met het gezin terug naar Nederland om aangifte te doen van internationale institutionele kinderontvoering bij de Haagse Conferentie voor Internationaal Privaatrecht (HCCH) in Den Haag.

1. IASS: Instituto Aragonés de Servicios Sociales (afdeling Kinderbescherming)

Ella Ster | ellaster.nl