Als 9/11 een ‘inside job’ was, voorbereid en geïnitieerd door de Amerikaanse overheid zelf, met medewerking van onder andere de CIA, hoe komt het dat er dan zo weinig getuigen naar voren zijn gekomen? Volgens David Wilcock hebben veel medewerkers op sleutelposities een ‘gag-order’ gekregen, waarbij hun mond gesnoerd werd door middel van bedreigingen wat er zou kunnen gebeuren als ze hun mond wel open zou doen.
Susan Lindauer was zo’n persoon die zich echter niet de mond zou laten snoeren. Ze was een informant en werkzaam voor de CIA. Ze was nauw betrokken bij onderhandelingen met de Irakdelegatie en heeft de aanloop van 9/11 van heel dichtbij meegemaakt. Ze heeft binnen de CIA allerlei zaken gezien die later officieel ‘niet gebeurd’ waren. Om haar het zwijgen op te leggen werd ze vlak na de aanslagen gearresteerd. Ze is toen 5 jaar op een militaire basis gevangen gehouden. Haar contactpersoon, haar baas binnen de CIA, weigerde al die tijd om met haar advocaten te spreken om haar vrij te pleiten. Susan kwam er later achter dat hij 13 miljoen dollar uit een steunfonds voor 9/11 uitgekeerd had gekregen.
Gearresteerd voor onbepaalde tijd
Susan was de tweede persoon die gearresteerd werd op basis van de Patriot Act. Volgens de Patriot Act die vlak na 9/11 werd ingesteld mogen Amerikanen zonder officiële juridische aanklacht, zonder proces, zonder rechtsbijstand, voor onbepaalde tijd vastgehouden worden.
Volgens Susan gaan de leugens rond 9/11 veel dieper dan de meeste mensen momenteel vermoeden. In deze Youtube-video presenteert ze haar boek ‘Extreme Prejudice’ gebaseerd op haar ervaringen van voor en na 9/11.
Vredesovereenkomst met Irak in het jaar van 9/11
Susan was al jaren een activiste tegen de eerste Golfoorlog en tegen de Irak-sancties die al ruim voor de 9/11 waren ingevoerd. Ze werd ingehuurd door de CIA om als informant de onderhandelingen met Irak en Libië bij te wonen. In de jaren voordat de tweede Golfoorlog zou plaatsvinden werd ernaar gestreefd om op diplomatieke gronden tot een resolutie te komen.
Tijdens de onderhandelingen voorafgaand aan 9/11 bleek uit alles dat de Iraakse regering vrede wilde en ze verleenden volledige medewerking voor wapeninspecties en andere eisen vanuit de Amerikaanse regering. Begin 2001 bereikte men een basis vrede-overeenkomst, waarvan alleen de details nog ingevuld moesten worden. Susan had met name Irak en Libië in haar portefeuille en ze was, zoals ze zelf zei “Volledig op de hoogte van ALLE gesprekken.”
CIA wist in april 2001 al van de aanslagen op het WTC
In april 2001 kreeg Susan van de CIA de opdracht om een boodschap af te leveren aan de Irak-delegatie in New York. Men had concrete intel (militaire informatie) over geruchten dat een terroristische groep vliegtuigen zou kapen waarvan men dacht dat ze in het WTC zouden vliegen. Haar opdracht was om Irak duidelijk te maken dat als zij niet met concrete intel over deze geplande aanslagen zouden komen, er als represaille een oorlog zou komen.
Volgens Susan wilde de Iraakse delegatie echter vrede en was Sadam Houssein de beste bron voor het uitwisselen van intel. Sadam Houssein haatte terroristen, want ze waren een rechtstreekse bedreiging voor zijn eigen machtspositie. Bovendien waren de sancties destructief gebleken en men wilde er alles aan doen om de sancties op te laten heffen.
Er kwam echter geen intel vanuit hun kant.
[E*: achteraf is ook gebleken dat Irak op geen enkele manier bij deze aanslagen betrokken was. Opvallend dat de VS wél volledig op de hoogte was van de geplande aanslagen. Wellicht omdat ze deze zelf bedacht hadden en aan het voorbereiden waren?]
Dreigement om Irak volledig te vernietigen
Haar baas was buiten zichzelf van woede toen hij hoorde dat Susan bij de besprekingen ‘vriendelijk’ was geweest. “Ik heb je niet gevraagd om ‘vriendelijk’ te zijn!” Susan kreeg de opdracht om een nieuwe boodschap af te leveren. Dit keer vergezeld met een ferme oorlogsdreiging. “Vertel hen dat er oorlog zal komen, waarover de macht bóven de CIA zal beslissen.” Volgens Susan waren er 3 personen die boven de CIA-top stonden en dat waren Bush, Rumsfeld en Cheney. De boodschap aan Irak was “Als deze aanslag er komt en jullie hebben geen intel gegeven bombarderen we jullie terug naar het stenen tijdperk!”
Uit Susan’s verhaal blijkt dat de VS er alles aan deed om juist wél een oorlog te ontketenen. Aan het einde van de video merkt ze op dat het opmerkelijk was dat er na een economische crisis een land binnengevallen werd met enorme olievoorraden en bovendien 500 ton goud in hun kluizen.
Irak had echter geen intel. Ze vertelde Susan “We weten niks, het enige wat we over deze vermaande aanslagen hebben gehoord is wat jullie ons erover vertelden.”
Vergeefse pogingen om tot diplomatieke oplossing te komen
Ondertussen bood Irak allerlei ‘preferred supplier’ contracten aan, miljoenencontracten op het gebied van telecommunicatie, farmaceutische industrie, etc. Alles om onder de sancties uit te komen. Als gevolg van de sancties was het sterftecijfer dermate hoog dat je van genocide kunt spreken. Susan schat in dat er minstens 1 miljoen baby’s en peuters gestorven zijn als gevolg van de sancties.
Het aantal sterfgevallen in Irak als gevolg van de sancties is dermate hoog dat men dit rustig genocide kan noemen.
Op 1 augustus ging de CIA over op een alarmfase, omdat men verwachtte dat de aanslagen binnen een paar weken zouden plaatsvinden. Susan wilde naar New York in een nieuwe poging om intel van de Iraakse delegatie te verkrijgen en daarmee de aanslagen te voorkomen, maar ze kreeg geen toestemming om te gaan. Het zou te gevaarlijk zijn en men had intel verkregen dat de terroristen een miniatuur thermo-nucleaire apparaatje in bezit hadden wat ze zouden gebruiken bij de aanslagen. Ze waren bang dat ze blootgesteld zou kunnen worden aan straling.
Op 6 augustus komt er een memo die naar de president wordt gestuurd. Er is sprake van een ‘hoge bedreiging van de staatsveiligheid’ (high security threat) die als noodtoestand (emergency level) werd ingeschat, omdat de aanslagen eminent waren. Richard Fuse geeft Susan opdracht om een noodoproep-bericht (emergency alert broadcast) naar alle overheidsorganisaties uit te zenden om nog meer specifieke details over de verwachtte aanslagen boven water te krijgen. Veel specifieke details over de aanslagen waren volgens haar toen al bekend. [Dit alles is later ontkend en onder het tapijt geschoven door de Amerikaanse overheid]
Vreemde bestelbusjes bij het WTC voor 9/11
Ze vertelde ook dat er tussen ongeveer 23 augustus en 3 september op videobeelden vreemde bestelbusjes bij het WTC zijn gesignaleerd die daar regelmatig dingen kwamen afleveren en/of ophalen. Opvallend was dat er geen markering op de busjes zichtbaar was.
Ze vertelde ook dat Mohammad Atta door de Amerikaanse overheid opgeleid was en beschouwd werd als waardevolle informant (asset). Zij stelt dat vanuit zijn positie het niet anders kan dan dat hij nauwlettend in de gaten werd gehouden. Dat gebeurde bij alle informanten en zo vertelde zij dat ze op een bepaald moment ontdekte dat haar hele huis vol afluisterapparatuur zat, tot in de wc aan toe.
Susan denkt dat er tijdens de aanslagen gebruik is gemaakt van nano-thermite die dusdanige hitte kan creëren waardoor staal kan smelten. Het Amerikaanse leger is de enige instantie die beschikking had over deze stof.
De kapers stonden op de loonlijst van de CIA
Ze is er ook van overtuigd dat de vliegtuigen écht gekaapt waren maar claimt wel dat de kapers geen jihadisten waren, maar gewoon op de loonlijst van een Amerikaanse overheidsinstantie stonden (waarschijnlijk de loonlijst van de CIA, maar dat specificeert ze verder niet). Ze waren waardevolle ‘assets’, informanten waar de VS in geïnvesteerd had.
Rond het moment dat de vliegtuigen de torens invlogen waren er verhoogde GPS-signalen. Normaal liggen die signalen op een schaal van 10 rond de 4 en zijn nooit veel hoger dan dat, maar op het moment van de aanslagen waren de GPS-signalen rond de 10. Ze sluit niet uit dat de vliegtuigen automatisch bestuurd werden (ook omdat ze al eerder aangaf dat de kapers slechte piloten bleken te zijn). Ze denkt dat dit verhoogde GPS-signaal een extra duwtje is geweest om iets in het vliegtuig in versnelling te brengen.
De doofpot begint
Na de aanslagen zei haar baas tegen haar: “Er zal geen grondig onderzoek komen naar de oorzaak en toedracht van deze aanslagen.” Waarop Susan verbaasd vroeg: “Maar waarom niet? Waarom zou men niet willen weten hoe het gegaan is?” Zijn respons: “Men kan beter niet weten waar wij voorafgaand aan de aanslagen precies mee bezig zijn geweest.” Zij was stomverbaasd “Waarom vertellen we hen niet gewoon de waarheid?”
Het was wel duidelijk dat Susan haar mond niet zou houden en ze wist duidelijk te veel. Dus werd ze tot haar grote verbijstering gearresteerd. De FBI-agent stond te trillen toen hij bij haar op de veranda stond.
Aanvankelijk wilde men Susan op laten sluiten voor 10 jaar, zonder vorm van proces. [Toegestaan volgens de Patriot Act, maar in strijd met de Constitutie] Ze werd op een militaire basis gevangen gehouden en mocht geen bezoek ontvangen. Ook niet van haar oom die jurist was en duizenden kilometers had gereden om haar te bezoeken.
Ze werd ervan beschuldigd een ‘ongeregistreerde Iraakse geheim agent’ te zijn. En ‘onwetmatige financiële transacties’ te hebben uitgevoerd. Deze onwetmatige financiële transacties hadden betrekking op de declaratie van 3 lunches die ze met Iraakse diplomaten had genuttigd, van in totaal nog geen $100. “Nee, dit verzin ik niet, het staat écht in mijn dossier.”
Allerlei pogingen om haar mond te snoeren
De main stream media-kanalen wilde geen verslag doen van haar verhaal ook niet tijdens of na haar gevangenschap.
Tijdens de 5 jaar in gevangenschap probeerde men Susan te drogeren en dwongen haar wekelijkse psychiatrische sessies te volgen. In de rapportages stond dat ze een verwarde vrouw was met allerlei psychische problemen.
Door druk van buitenaf werd ze eindelijk na 5 jaar voorgeleid. De rechter die na 5 jaar over haar zaak moest buigen had op een blog die door een vriend over haar zaak was gestart, gelezen dat ze echter geen enkele historie van psychische aandoeningen had. Omdat hij verbolgen was dat deze documenten niet in het dossier zaten heeft dat meegeholpen om Susan uiteindelijk vrij te pleiten.
Het heeft uiteindelijk 10 jaar geduurd voordat haar strafdossier gesloten werd. Ze heeft 10 jaar moeten wachten om met dit verhaal naar buiten te komen. Om er zeker van te zijn dat ze niet opnieuw de mond zou worden gesnoerd heeft ze haar boek in eigen beheer uitgegeven.
Ella Ster*
Artikelen door mij geschreven mogen elders gepubliceerd worden mits de auteur duidelijk bovenaan of onderaan het artikel staat vermeld. Daarnaast moet er onderaan een link naar mijn website komen: www.ellaster.nl
Extreme Prejudice: The Terrifying Story of the Patriot Act and the Cover Ups of 9/11 and Iraq Paperback – October 15, 2010 by Susan Lindauer (Author)
