“Een soort maffia waar rechters, advocaten, politie en jeugdzorgambtenaren deel van uitmaken”

De Anglesey kidnappingszaak “is de grootste doofpotaffaire sinds de Hampsteadzaak”. De geheime familierechtbank controleerde wat er over de zaak naar buiten ging en verklaarde een deel staatsgeheim. Tien dagen na de arrestaties van de ‘kidnappers’ overleed een arrestant onder verdachte omstandigheden in zijn cel. Een van Boy’s misbruikers was machtig en rijk: “Hij woonde in een soort paleis, een groot wit huis, gouden poort, palmbomen en heel veel kamers”.

Hieronder deel 3 over de Anglesey kidnappingszaak:

De verdachte zelfmoord van Robert Firth

In de beruchte Anglesey kidnappingszaak, waarbij een moeder haar uit huis geplaatste zoon ‘kidnapte’ om met hem naar het buitenland te vluchten, zijn uiteindelijk acht mensen gearresteerd. Ze was ervan overtuigd dat de jongen door zijn vader misbruikt werd, die waarschijnlijk de voogdij zou krijgen. 

Tien dagen na de mislukte kidnapping kreeg de zaak een sinistere wending toen bewakers de 65-jarige Robert Firth dood in zijn cel in de Berwyn-gevangenis aantroffen, verstikt door een plastic zak die over zijn hoofd zat. De politie van Noord-Wales ging uit van zelfmoord en verklaarde dat zij “de omstandigheden niet als verdacht beschouwden”. 

De hoofdlijkschouwer voor Noord-Wales zei dat sterfgevallen van gedetineerden automatisch tot een lijkschouwing leiden, maar deze vond pas tien dagen na Firths dood plaats. Over enig forensisch onderzoek, zoals de herkomst van en vingerafdrukken op de plastic zak, of de uitkomst van de lijkschouwing verschenen geen verdere berichten.

Mensen die de Anglesey kidnappingszaak vanaf het begin met argusogen volgden betwijfelden of Firth, een voormalige verpleegkundige in de psychiatrie, op deze manier zelfmoord zou plegen. Het leidde tot speculaties dat Firth vermoord zou zijn om informatie over het vermeende satanisch ritueel misbruik in de kiem te smoren. 

Volgens politie-agent Craven had Robert Firth tijdens de kidnapping als uitkijkpost gefungeerd. Hij was de nieuwe partner van een van de andere kidnappers en gezien de familiebanden met de hoofddader van het vermeende satanische misbruik, kan zijn mysterieuze overlijden wellicht ook een kwestie van wraak zijn.¹

Media-aandacht

Na de arrestatie van de kidnappers hadden de mainstream media van de geheime familierechtbank opdracht gekregen om bepaalde aspecten over de zaak niet te rapporteren. Met name de details uit het misbruikdossier en dat een van de kidnappers de moeder van het kind was. Toen alternatieve Engelse en Ierse mediakanalen wél over de andere kant van de zaak gingen berichten, zoals de in Ierland wonende Angie Power Disney, nam de Duitse vader van Mutti¹ contact met haar op, om in de zaak van zijn dochter te bemiddelen. Power Disney is als nazaat van de Disneybloedlijn zelf een overlevende van satanisch ritueel misbruik (SRM) en spreekt bovendien nog een beetje Duits.

Ook benaderde Mutti’s vader gerenommeerde Duitse media, met het verzoek over de zaak van zijn dochter en kleinzoon te publiceren. Hij schreef aan Der Spiegel: “Ik ben er heilig van overtuigd dat mijn kleinzoon misbruikt is!” Hij stelde dat zijn dochter aanvankelijk “blind was” voor het misbruik door “de vader en andere mannen”, maar uiteindelijk het misbruikdossier van vierhonderd pagina’s met hem deelde. “Onderzoek op internet heeft uitgewezen dat er in Engeland ongeveer 100.000 soortgelijke gevallen zijn geweest. Blijkbaar bestaat er een soort maffia waar rechters, advocaten, politie en jeugdzorgambtenaren deel van uitmaken. De pleegouders krijgen op deze manier kinderen toegewezen.” 

Zijn kleinzoon woonde toen bij een pleeggezin, terwijl de vader de misbruikclaims in de rechtbank succesvol had betwist. “De vrijspraak van de vader kan alleen verklaard worden door de betrokkenheid van de zogenaamde satanisten die een grote rol spelen in de hele misbruiksituatie, tot in de hoogste kringen”, stelde Mutti’s vader. De Duitse media negeerden zijn berichten.

Familie in Duitsland wilde Boy¹ als pleegkind opnemen

Voordat Mutti tot haar laatste wanhoopsdaad was overgegaan, het (terug) kidnappen van haar eigen zoon, had zij de instanties gevraagd om haar zoon mee naar Duitsland te mogen nemen om hem daar op te voeden. Ze had daar immers nog familie wonen die haar kon ondersteunen.

Aanvullend deed de familie van Mutti een aanvraag om zelf de pleegzorg op zich te nemen. Ze ondergingen een intensieve assessment door een Sociale welzijnsorganisatie uit Wales. Pleegzorg binnen de eigen familiekring heeft altijd de voorkeur boven plaatsing in een vreemd pleeggezin. “Ons gezin kreeg een heel goed rapport als passend pleeggezin voor Boy”, schreef een familielid. De twee advocaten en reis naar Wales hadden veel geld gekost “maar het was allemaal vergeefs”, want de jongen bleef in het pleeggezin in Anglesey (Wales) waar hij was ondergebracht. 

De angst dat de familierechtbank vervolgens de volledige voogdij aan de vader zou geven, was aanleiding geweest voor Mutti’s plan om Boy te kidnappen en met haar zoon naar het buitenland te vluchten. Na de strafzaak tegen de kidnappers had de vader alsnog de volledige voogdij aangevraagd. De familie in Duitsland vernam vervolgens uit een krantenartikel van de Times dat “de jongen spoedig zal worden herenigd met zijn vader” en schreef dat “het kind al twee dagen per week bij hem overnacht”. 

“Ik kan met absolute zekerheid zeggen dat het kind in deze zaak gedurende een lange periode het slachtoffer was van sadistisch seksueel misbruik door zijn vader (…) dat hij aan de politie en vele anderen heeft verteld.”

Richard Carvath

Een maand later was er sprake dat men overwoog de achternaam van de jongen te wijzigen en hem voor adoptie aan te bieden. Journalist Richard Carvath die claimt “deze zaak zorgvuldig en in detail te hebben onderzocht”, meent dat de politie had gefaald het kind te beschermen of de misbruiker voor het gerecht te brengen. “Zoals de zaken er nu voor staan, blijft het kind in groot gevaar gezien de flagrante beslissing van een geheime rechtbank om het kind onder ‘staatszorg’ te plaatsen”, schreef hij.

De ware motivatie van de kidnappers

Carvath stelt: “Het was geen kidnapping, het was een gepoogde redding.” Hij twijfelt niet aan de misbruikclaims: “Ik kan met absolute zekerheid zeggen dat het kind in deze zaak gedurende een lange periode het slachtoffer was van sadistisch seksueel misbruik door zijn vader (…) dat hij aan de politie en vele anderen heeft verteld.”

Carvath volgde de strafzaak en stelt: “Bewijsstukken tonen duidelijk aan dat rechercheur Shona Campbell de verklaring van de jongen als geldig aanvaardde en dat deze niet onder dwang was afgelegd. De verklaring van de jongen werd bevestigd door diverse medische en fotografische bewijzen. Al deze bewijzen over het misbruik van het kind zijn tijdens het strafproces (tegen de kidnappers, red.) verborgen gehouden voor de jury.”

“Als er niets te verbergen is, hoe komt het dan dat de geheime familierechtbank de getuigenis van het kind aan de maatschappelijk werker niet toestond? Er waren twee politieverhoren waarin het kind dingen onthuld heeft. De rechter stond die niet toe. Het kind onthulde aan de medewerker van de kinderopvang, dat wilden ze niet toestaan. Er was ook een getuige-deskundige, maar geen van hen mocht getuigen. Geen van de tekeningen van het kind mochten worden toegelaten in de rechtszaal. Geen van de documentatie van de moeder over de volgorde van de gebeurtenissen. Het is de grootste doofpotaffaire sinds de Hampsteadzaak.”

Angie Power Disney

De instanties hebben gefaald om de jongen te beschermen

Verschillende onafhankelijke journalisten of bloggers die kenbaar maakten dat het in deze zaak om de moeder van de ‘gekidnapte’ jongen ging, werden gearresteerd of kregen een gerechtelijke vermaning, vaak wegens “minachting voor het hof” en inbreuk op de opgelegde anonimiteit die het kind zou moeten beschermen. Maar door het misbruik, zoals vastgelegd in een omvangrijk dossier van wel vierhonderd pagina’s, niet te onderzoeken, heeft het rechtssysteem juist gefaald om de jongen te beschermen.

Ze speelden ook het “Tomatenspel”, waar ze de jongen lieten stikken totdat zijn gezicht zo rood werd als een tomaat.

Het misbruik door zijn vader en andere mannen waarover de jongen in 2018-2019 de moeder, de vaste opvangmedewerker en verschillende instanties had verteld, is buitengewoon ernstig. Het betreft seksuele, sadistische, fysieke en geestelijke mishandeling, inclusief doodsbedreigingen als hij over het misbruik zou vertellen. Sommige situaties zijn ronduit bizar. Zo beschrijft hij een man met een “cactus-kostuum” die hem prikte: “het deed erg pijn, maar geen bloed”. Ze speelden ook het “Tomatenspel”, waar ze de jongen lieten stikken totdat zijn gezicht zo rood werd als een tomaat. 

De jongen vertelde dat hij zich smerig en minderwaardig voelde en tal van zaken herinnerden hem aan het misbruik. Met name allerlei etenswaren riepen associaties op van seksuele handelingen of sperma, zoals de vorm van worstjes, de geur en textuur van melkproducten (zoals geitenmelk), maar ook pudding en mangochutney deden hem denken aan “smerig slijm”. Zijn normale eetlust werd gaandeweg steeds problematischer.

“Gerechtelijke dwaling”

“Van begin tot het einde is deze zaak een monsterlijke en monumentale gerechtelijke dwaling” stelt Carvath. “Het staat buiten kijf dat Boy nooit in een pleeggezin had mogen belanden. Dit was de échte ontvoering, de ontvoering door de staat, door de ‘legale’ middelen en de onjuiste toepassing van de wet door corrupte individuen”, aldus Carvath. 

“Geheime familierechtbanken en D-notices (een zaak staatsgeheim verklaren, red.) zijn niet in het belang van het kind, het is om de vermeende misbruikers te beschermen.”

Angie Power Disney

Angie Power Disney vermoedt dat er rijke en machtige mensen belang hebben gehad om de zaak in de doofpot te houden. Zo beschreef Boy het huis van een misbruiker, gelegen op een landgoed op het platteland: “Hij woonde in een soort paleis, een groot wit huis, gouden poort, palmbomen en heel veel kamers”. Er waren “zwartbaard” en “bruinbaard” en twee jongens “Jack” en “Harry” (waarschijnlijk andere kinderen van 5 en 6 jaar oud, red.). “Het huis had een enorme tuin en een fontein.”  

Mutti was strafvermindering beloofd maar ze kreeg desondanks een lange gevangenisstraf, zonder dat er rekening was gehouden met verzachtende omstandigheden. Ze was alles wat haar dierbaar was kwijtgeraakt. Ze probeert in gevangenschap portretten van haar Boy te schilderen, in een poging om de herinneringen van haar verloren zoon levend te houden. Het is haar verboden om foto’s van haar eigen kind te bezitten. Ze heeft een levenslang contactverbod, hetgeen ook betekent dat wanneer Boy volwassen is en hij zijn biologische moeder wil zien, dit niet mogelijk is. Een bekende uit Duitsland schreef: “Het is Mutti’s grote wens dat Boy haar en zijn familie zal blijven herinneren”

Gaat een hoger beroep tot gerechtigheid leiden?

Richard Carvath kondigde enige tijd geleden aan dat Duitse journalisten aan een boek en documentaire werken op basis van het verkregen dossier. “Ze hebben twee jaar lang uitstekend onderzoek gedaan naar de Anglesey ‘kidnappers’-zaak. De resultaten bevatten bewijs van valse verklaringen door politie en personen binnen justitie, dus in 2023 kunnen we uitkijken naar een hoger beroep.”

“De resultaten bevatten bewijs van valse verklaringen door politie en personen binnen justitie.”

Richard Carvath

Hij is vol verwachting over de gevolgen: “Het zal donder en bliksem zijn voor de sociale diensten, politie en justitie van Noord-Wales als dit verhaal eindelijk openbaar wordt. De corruptie is grootschalig. Als mensen zien dat de waarheid in deze zaak aan het licht komt, zullen er koppen rollen.”

Of het tot deze gevolgen zal leiden valt te bezien. De ervaring leert dat tot nu toe in zaken waarbij in een satanisch pedofielennetwerk invloedrijke personen betrokken zijn — ongeacht het beschikbare bewijs of aantal getuigen — het zelden of nooit tot gerechtigheid leidt. Toch is het van belang dat de waarheid over deze zaak naar buiten komt. Alleen de waarheid kan gerechtigheid brengen voor Mutti en haar Boy.

Wordt vervolgd …

1) Vanwege privacyredenen en omwille van de sectie 45-clausule die anonimiteit van het kind vereist, benoemen we bepaalde familiebanden niet en hebben we de namen van de moeder en de jongen gefingeerd. We noemen de moeder Mutti en de jongen Boy.