De Sfinx van Gizeh is minimaal 10.000 jaar oud

Bij de piramiden van Gizeh ligt de gracieuze Sfinx, uitgehouwen uit een leistenen rots en zo groot als een flatgebouw. Ondanks de officiële lezing dat de Sfinx gemaakt is in de Vierde Dynastie (2600-2500 v.Chr.), is er wetenschappelijk bewijs dat de Sfinx veel en veel ouder is. Het monument is een overlevering vanuit een veel oudere, beschaving die verloren is gegaan.

Datering aan de hand van de context

De Sfinx kan met de bestaande technieken niet precies worden gedateerd. Dat komt omdat het monument uit één rotsblok gehouwen is, dat daar al millennia aanwezig is. Om die reden kan het materiaal zelf niet gedateerd worden. Archeologen moeten dan dingen ‘door de context’ dateren. Bijvoorbeeld door aardewerk of beelden die rond een monument zijn gevonden, of door beschrijvingen in overgeleverde geschriften.

Zo is de Grote Piramide van Gizeh toegeschreven aan farao Cheops (Khufu), vanwege een naambord in de piramide en beelden van Cheops die in de buurt van de piramide zijn gevonden. Maar men twijfelt aan de authenticiteit van dit naambord. De beelden van de farao uit de Vierde Dynastie (2600-2500 v.Chr.) kunnen ook uit een later tijdperk stammen. Dingen uit de context van een monument, bieden daarom eigenlijk geen sluitend bewijs voor hoe oud iets precies is.

In het geval van de Sfinx zijn er echter andere aanwijzingen waarmee het monument kan worden gedateerd . Volgens de Egyptoloog John Anthony West bewijzen de watererosiesporen op de Sfinx dat het monument voor 10.000 v.Chr. gemaakt moet zijn. In het tijdperk van de Vierde Dynastie en zelfs niet in de eeuwen daarvoor, is er simpelweg niet genoeg regen in de regio van het Gizeh-plateau gevallen, die de diepe en veelvuldige erosiesporen op de romp van de Sfinx kan hebben veroorzaakt .

Al 5000 jaar droog woestijnklimaat in de vallei met piramides

Aangezien de Sfinx uit één rotsblok is gehouwen, is er rondom de Sfinx een holte ontstaan, die zich in het woestijnklimaat redelijk snel opvult met zand. Om die reden heeft de Sfinx duizenden jaren onder het woestijnzand gelegen. In 1818 werd dit zand tijdens opgravingen onder leiding van Kapitein Caviglia verwijderd, maar een kleine zeventig jaar later heeft Gaston Maspero in 1886 de Sfinx opnieuw moeten uitgraven. In 1925 (nog maar 39 jaar later) was de Sfinx weer tot de nek toe bedekt met het woestijnzand.

Hieruit kun je afleiden dat in de periode dat er in de vallei een droog woestijnklimaat was, de Sfinx grotendeels onder het zand bedolven is geweest en daarmee beschermd was tegen de elementen. Toch vertoont het gigantische monument diepe erosiesporen. De vraag is wat deze erosiesporen heeft veroorzaakt en wanneer dat is gebeurd.

Als de Sfinx 4500 jaar geleden gebouwd zou zijn, is het aannemelijk dat het monument ten minste 3300 jaar beschermd was tegen de regen en wind, door het woestijnzand dat zich rond het beeld ophoopte. Als in de resterende tijd de erosiesporen door bijvoorbeeld woestijnwind zouden zijn ontstaan, zouden we deze ook op de andere monumenten moeten zien, die uit hetzelfde materiaal zijn gemaakt. Maar andere monumenten laten geen winderosie-sporen zien.

Erosiesporen door grote hoeveelheden water

De romp van de Sfinx en de muren van de groeve rond het monument, zijn ontzettend verweerd en geërodeerd. Op sommige plekken zijn de erosiesporen een paar meter breed. De sporen zijn erg diep en oud en veroorzaakt door hevige neerslag, denkt geoloog Robert Schoch. Dit type verwering heeft een uitgesproken vorm. Het is een combinatie van diepe verticale kloven en golvende kuilen. Volgens Robert Schoch is dit een klassiek voorbeeld van wat er met een leistenen structuur gebeurt, als er duizenden jaren lang zware regenbuien op terecht komen.

Wind- of zanderosie laat een heel ander profiel zien van scherpe hoeken en horizontale groeven, die selectief ontstaan in de zachtere delen van de steen. De kloven in de Sfinx kunnen alleen gevormd zijn door water dat langs de zijkanten is gelopen, aldus Robert Schoch. En niet een beetje water, maar enorme hoeveelheden water, die zich over het Gizeh-plateau en de Sfinx hebben uitgestort

Watererosiesporen zijn aan het einde van de ijstijd ontstaan

Ook John Anthony West is ervan overtuigd dat deze vorm van erosie alleen heeft kunnen plaatsvinden doordat er grote hoeveelheden water langs het monument is gelopen. De watererosie-sporen zijn ontstaan door langdurige en hevige regenval. Dit moet hebben plaatsgevonden toen er op het Gizeh plateau een geheel ander klimaat was en er veel regen viel. Dat was het geval rond het einde van de laatste ijstijd. 11.000-15.000 jaar geleden was de Sahara een vruchtbaar gebied met regelmatige regenbuien.

Een andere reden waarom men denkt dat de Sfinx al veel eerder dan in de Vierde Dynastie is gebouwd, blijkt uit een beschrijving in hiërogliefen op een leisteen. Deze steen wordt bewaard in de collectie van het museum van Caïro. Uit de tekst blijkt dat de Grote Piramide en de Sfinx al op het Gizeh-plateau stonden, lang voordat Cheops de troon besteeg.

Ook andere monumenten uit het antieke Egypte dateren waarschijnlijk uit de regenachtige periode aan het einde van de ijstijd. De Sfinx is niet het enige monument in Gizeh met vergelijkbare watererosiesporen. Ook de Valleitempel en het verder gelegen Osireion in Abydus vertonen onmiskenbare tekenen van verwering als gevolg van watererosie.

Valleitempel gebouwd met rotsblokken afkomstig van de Sfinx

De kernstructuur van de Valleitempel is samengesteld uit gigantische megalieten van leisteen die elk gemiddeld 200 ton wegen. Egyptoloog John Anthony West is er van overtuigd dat deze rotsblokken afkomstig zijn uit dezelfde rots als waaruit de Sfinx is gehouwen. Geologisch zijn ze een identieke steensoort. Hoe deze gigantische steenblokken van de lager gelegen Sfinx naar de hogere locatie van de Valleitempel zijn verplaatst, is hem een raadsel. Maar hij is zeker dat het dezelfde steensoort betreft. Deze stenen tonen bovendien dezelfde verweerde patronen, veroorzaakt door hevige en langdurige neerslag.

“Een grote beschaving moet zijn voorafgegaan aan de enorme hoeveelheid water dat over Egypte werd uitgestort. Wat ons ertoe leidt om aan te nemen dat de Sfinx al eerder bestond — gehouwen uit een rots van de westelijke klif in Gizeh — die Sfinx, waarvan het leeuwachtige lijf, behalve het hoofd, onbetwistbare tekenen van watererosie vertoont.”

Franse wiskundige R. A. Schwaller de Lubicz

Het mysterie van de Vallei-tempel

De reusachtige stenen waarmee de Vallei-tempel is gebouwd, leidt tot de vraag hoe men deze gigantische stenen heeft kunnen verplaatsen. Zelfs vandaag de dag zijn we pas enkele decennia in staat om dit soort zware stenen te verplaatsen. Pas in de jaren ‘90 van de 20e eeuw werden er kranen gemaakt die dit gewicht konden dragen en deze waren bovendien redelijk zeldzaam.

Naast het noodzakelijke tegengewicht van 160 ton, was de voorbereidingstijd bij deze kranen zo’n zes weken en vereiste een team van 20 experts om de kraan in te stellen. Het is dan ook een groot mysterie hoe een prehistorische beschaving dergelijke gigantische megalieten heeft kunnen verplaatsen én met grote precisie in het bouwwerk heeft kunnen plaatsen.

De Valleitempel in Gizeh is gebouwd met stenen afkomstig uit de rots waaruit de Sfinx is gehouwen.

De kollosale stenen zijn niet alleen loodzwaar, maar passen als reusachtige driedimensionale puzzelstukken naadloos in elkaar.

Bouwwerken met veelvormige stenen in Zuid-Amerikaanse monumenten. Hier een fragment van een muur uit het Inca-tijdperk.

Daarbij zijn de stenen niet recht toe recht aan uitgehouwen, maar hebben veelvormige hoeken. De stenen van de Valleitempel zijn kolossale puzzelstukken die naadloos in elkaar passen. De naden sluiten dermate zorgvuldig op elkaar aan, dat er niet eens een scheermes tussen gestoken kan worden. Deze typische bouwwijze zien we ook terug bij de kolossale steenstructuren in Sacsayhuamán en Machu Picchu in Peru.

Symbool van het tijdperk van de leeuw

Niet alleen de bouwwijze en de reusachtige rotsblokken duiden op een ontwikkelde beschaving die de Sfinx en de Vallei-tempel hebben gebouwd. Ook de plek waarop de Sfinx uit de rots is gehouwen is uiterst zorgvuldig voor dit monument uitgekozen. De Sfinx is namelijk perfect uitgelijnd naar het oosten, met zijn hoofd precies in de richting waarop de zon twee keer per jaar in de lente- en herfst equinox opkomt.

Dit alles impliceert dat de prehistorische beschaving die de Sfinx heeft gebouwd, veel kennis had van kosmische cycli, denkt historicus Graham Hancock. Maar waarom is deze equinox markering in de vorm van een leeuw gemaakt? Wetende dat alle monumenten in het Gizeh-plateau — ook de drie piramides — gepositioneerd waren volgens de stand van bepaalde constellaties, moet het antwoord waarschijnlijk in de stand van de sterren gezocht worden.

Om die reden is het aannemelijk dat het monument is gemaakt in het tijdperk van de leeuw, wanneer de zon tijdens de lente-equinox opkomt met de constellatie van de leeuw op de achtergrond. Het tijdperk van de leeuw begint in 10.970 jaar voor Christus en eindigt 8810 jaar voor Christus. Rond het jaar 10.450 voor Christus kwam de zon tijdens de lente-equinox precies in het midden van het sterrenbeeld de leeuw op. Deze kosmische uitlijning markeert een bijzonder moment in de precessie cyclus, dat maar eens in de 26.000 jaar voorkomt.

Ook de drie piramides in het Gizeh plateau zijn uitgelijnd op exact hetzelfde moment in de kosmische cyclus. Archeoloog en astronoom Robert Bauval ontdekte dat de uitlijning van de drie piramides, in het jaar 10.450 jaar voor Christus, overeenkomt met de stand van de sterrengordel Orion. Aan de hand van moderne, geavanceerde sterrenkundige computerprogramma’s kon Robert Bauval uitrekenen dat in het jaar 10.450 v.Chr. — en alleen in dát jaar — het patroon van de piramides op de grond, een perfecte spiegeling waren van deze sterren aan de hemel.

De mysterieuze beschaving die de Sfinx gebouwd heeft

Er zijn dus meerdere redenen om aan te nemen dat de Sfinx niet alleen rond 10.450 v.Chr. is gebouwd, maar tevens door een hoge beschaving moet zijn gebouwd. De vraag is dan natuurlijk, welke beschaving dit was. Waarschijnlijk is het de beschaving waarover in talloze mythes wereldwijd werd verteld.

Die mythes spreken over een legendarische beschaving die verloren ging tijdens enorme catastrofes, zoals de Grote Vloed. De mythes beschrijven ook dat een aantal mensen het destijds zouden hebben overleefd en zich elders op de wereld vestigden. Er is toen hier en daar wat van die verloren gegane kennis en cultuur bewaard gebleven. Waarschijnlijk is de Sfinx met dit alles verbonden.

Wat we zeker weten is dat het Sfinx en andere monumenten op het Gizeh plateau door een zeer ontwikkelde beschaving zijn gemaakt. Deze beschaving was in staat om grootschalige bouwprojecten te ondernemen en was in de verre oudheid in Egypte aanwezig. Toen is er heel veel regen gevallen. Vervolgens komt er duizenden jaren later een faraonische beschaving plotseling uit het niets. Een beschaving die volledig is gevormd met complete kennis over astronomie, architectuur, agricultuur, scheepsbouw en een complex schrift. Dit is iets dat zeker is, schrijft Graham Hancock in Fingerprints of the Gods. Of deze faraonische beschaving dezelfde groep is als die de Sfinx heeft gebouwd, is echter de grote vraag.

Een beschaving die verloren is gegaan

Hoe dan ook is de Sfinx omgeven door allerlei mysteries, waarvan we nog een groot deel hebben te ontdekken. Het vraagt in ieder geval om een herziening van de officiële geschiedenis. Het idee dat er ruim 10.000 jaar geleden (of wellicht al veel eerder) een geavanceerde beschaving bestond die hoger ontwikkeld was dan wij vandaag de dag, strookt niet met de aanname dat de mens zich volgens een lineair, geleidelijk patroon heeft ontwikkeld.

In tegendeel, het wijst op een devolutie van de mens, waarbij een zeer geavanceerde beschaving verloren is gegaan. Deze verloren beschaving heeft her en der sporen nagelaten, zoals in het oude Egypte. Maar het lijkt erop dat de moderne mens dit niveau in bepaalde opzichten, nog steeds niet heeft kunnen evenaren.

Ella Ster* | bron: ellaster.nl

Artikelen door mij geschreven mogen alleen 1:1 elders gepubliceerd worden mits de auteur Ella Ster* duidelijk bovenaan of onderaan het artikel staat vermeld. Daarnaast moet er onderaan de vermelding staan: “Bron: www.ellaster.nl”

Bron: Fingerprints of the Gods, door Graham Hancock.

Boeken en video van Graham Hancock:

Meer informatie over overeenkomsten tussen de beschavingen in Mesopotamië, Egypte, Centraal- en Zuid-Amerika in deel 1 en 2 van:
The Fingerprints of the Gods, door Graham Hancock.
In dit boek worden diverse andere voorbeelden afgebeeld.

[columns]
[column size=”1/3″]

Fingerprints of the Gods[/column]
[column size=”1/3″]

Magicians of the Gods[/column]
[column size=”1/3″]

Heaven’s Mirror[/column][/columns]Overweeg om de boeken bij je lokale boekhandel te kopen of te bestellen, zodat je de lokale middenstand steunt.

Wil je reageren?

Je mag hieronder je reactie plaatsen. Reacties worden gemodereerd en het kan enige tijd duren voordat deze online verschijnen. Alleen respectvolle reacties die bijdragen tot een zinvolle discussie worden toegelaten. Hou het wel kort en to-the-point. Maximaal ± 250 woorden.

Door het plaatsen van een reactie onder een artikel laat je bepaalde gegevens achter op ellaster punt nl. Lees in onze privacyverklaring hoe er met je persoonsgegevens wordt omgegaan.