Amerikaanse overheidsdienst HHS medeplichtig aan kinderhandel

Migrantenkinderen uit Guatemala belanden met hulp van het Amerikaanse ministerie van Volksgezondheid (HHS) in handen van kinderhandelaren. Dat vertelt Tara Rodas in een onthullende reportage van Project Veritas. De kinderen verdwijnen uit het zicht van de Amerikaanse overheid, worden ingezet voor dwangarbeid, of belanden in de seksindustrie. “Het is onaanvaardbaar dat de Amerikaanse regering de tussenpersoon is in een kindersmokkelprogramma.”

Tara Rodas werkte als vrijwilliger bij het Amerikaanse ministerie van Health & Human Services (HHS) om te helpen bij de opvang van migrantenkinderen die zonder begeleiding van hun ouders of meerderjarig familielid vanuit Midden- en Zuid-Amerika de grens over kwamen. Ze spreekt vloeiend Spaans en wilde de kinderen begeleiden, totdat ze door HHS aan een familielid of nieuwe voogd zouden worden overgedragen. 

Tijdens haar werk ontdekte Rodas dat de overheidsorganisatie HHS willens en wetens de kinderhandel faciliteert. In onderstaand interview met Sarah Westall vertelt ze hoe deze Amerikaanse overheidsinstantie de mensensmokkel van minderjarige kinderen vergemakkelijkt. Dit was voor haar reden om als klokkenluider naar voren te treden. 

De kinderhandelaren smokkelen de kinderen en tieners uit het Midden-Amerikaanse Guatemala naar de Amerikaans Mexicaanse grens. HHS vervoert de kinderen naar kinderhandelaren in de VS. Mensensmokkelaars hebben een voorkeur voor kinderen uit Guatemala, omdat deze vaak een Maya-dialect spreken. Ze spreken meestal geen Engels of Spaans en kunnen daarom niet om hulp vragen.

Mensensmokkelaars hebben een voorkeur voor kinderen uit Guatemala, omdat deze vaak een Maya-dialect spreken. Ze spreken meestal geen Engels of Spaans en kunnen daarom niet om hulp vragen.

Tara Rodas: “De mensensmokkelaar in Guatemala moet het kartel gebruiken om de kinderen door heel Mexico te krijgen. Maar zodra hij deze kinderen naar de grens met de VS brengt, nemen wij (HHS) ze over. Dan nemen wij ‘de handelswaar’, deze kwetsbare kinderen, in ontvangst. We zorgen voor ze, we kleden ze en we voeden ze. Vervolgens vervoeren we met hulp van de Amerikaanse belastingbetaler, deze ‘handelswaar’ direct naar de kinderhandelaar (in de VS, red.). De handelaar heeft dan de mogelijkheid om dat kind te verhandelen, totdat hij gepakt wordt, als dat al ooit gebeurt. En God verhoede als het om sekshandel gaat….” vertelt Rodas tegen James O’Keefe van Project Veritas.

“Het is onaanvaardbaar dat de Amerikaanse regering de tussenpersoon is in een kindersmokkelprogramma.” 

Geen enkele controle op sponsors die direct de voogdij krijgen 

Het ministerie van HHS faciliteert het proces om de kinderen die zonder ouders of begeleiding van een familielid over de grens komen, over te dragen aan een sponsor van het kind die ergens in de VS woont, bijvoorbeeld iemand die zich voordoet als een familielid. Een sponsor is een kandidaat pleegouder en hoeft zich slechts met een WhatsApp-bericht aan te melden, om de zorg voor een bepaald kind over te nemen. Sponsors zijn soms familieleden, of doen zich voor als een familielid. In de praktijk blijken sponsoren vaak kinderhandelaren te zijn.

Sponsors krijgen direct de volledige voogdij over het kind. Er vindt geen enkele controle plaats over hun achtergrond, inkomen, woonomstandigheden, of een mogelijk crimineel verleden. Desondanks stuurt de overheidsorganisatie HHS op basis van zo’n appje een kind naar een ander deel van de VS, zonder dat er adequate nazorg is om vast te kunnen stellen dat het kind goed is terecht gekomen. De voorwaarden zijn de afgelopen jaren lakser geworden, stelt Rodas. “Het is nu snelheid boven veiligheid.”

Deze sponsor hoeft zich slechts met een appje aan te melden en krijgt direct de volledige voogdij over het kind.

.

Kinderen verdwijnen of belanden in de seksindustrie of dwangarbeid

Tijdens het onderzoek van Project Veritas die na het interview met Tara Rodas op zoek ging naar enkele door HHS geplaatste kinderen, ontdekten dat sommige minderjarigen zijn misbruikt als seksslaaf of uitgebuit door dwangarbeid. Bij navraag bleken sommige kinderen spoorloos verdwenen te zijn. Na plaatsing is de voogd geen verantwoording meer schuldig aan HHS, elke adequate vorm van nazorg ontbreekt. 

Op een bepaald moment maakte Rodas een melding bij de secretaris generaal van HHS met het verzoek om verdachte zaken te onderzoeken. Toen bleek dat de sponsors geen juridische status hebben en niet traceerbaar zijn. “Onze sponsors zijn meestal geen Amerikaanse burgers. Ze hebben geen legale status”, zegt ze. “Toch kunnen ze de voogdij over kinderen krijgen als ze beweren dat ze familie zijn. Daarvoor worden soms documenten vervalst, maar er is überhaupt weinig controle of de aanvraag tot hereniging wel gebaseerd is op ware feiten”, zegt Rodas.

Kinderhandelaren presenteren zich als familielid of pleegouder

Toen Tara Rodas tijdens haar werk voor HHS begon te vermoeden dat er dingen niet klopte, ontdekte ze dat op één adres meerdere sponsors woonde, of dezelfde sponsor op meerdere adressen. Bij navraag bleek dat veel kinderen niet meer op het opgegeven adres woonden en hun verblijfplaats onbekend was. Dat was voor haar reden om intern aan de bel te rekken. “Er moet een einde komen aan het feit dat kinderen naar mensen gaan waar ze geen familie van zijn”, zegt ze.

“Maar ze schopte me uit haar huis. Ze was me aan het pooieren en daar hield ik niet van. Ze verkocht me aan mannen.”

minderjarig meisje dat middels HHS in de prostitutie terecht was gekomen

Uit later onderzoek van Project Veritas blijkt dat sponsors die meerdere kinderen van HSS hebben ontvangen deze onmiddellijk na ontvangst hebben overgedragen aan een andere partij. Sommige kinderen waren in de seksindustrie beland. Project Veritas filmde een meisje die vertelde over “een tante” die haar sponsorde. “Maar ze schopte me uit haar huis. Ze was me aan het pooieren en daar hield ik niet van. Ze verkocht me aan mannen.” Het meisje van 16 jaar wist te ontsnappen.

HHS blokkeerde intern onderzoek

Toen een verdachte sponsor uit Austin Texas bij HHS weer een verzoek had ingediend, waarschuwde Rodas haar leidinggevende.“Ik zei: we bereiden ons voor om nog een kind te sturen…” Hun antwoord was: «Tara, je moet begrijpen dat we alleen aangeklaagd worden als we kinderen te lang vasthouden. We worden niet aangeklaagd door mensenhandelaren. Is dat duidelijk? We worden niet aangeklaagd door mensenhandelaren.» Dus dat was het antwoord van de Amerikaanse overheid… HHS wilde niet dat deze informatie naar buiten kwam.”

Tara, je moet begrijpen dat we alleen aangeklaagd worden als we kinderen te lang vasthouden. We worden niet aangeklaagd door mensenhandelaren. Is dat duidelijk?

Toen ze intern aandacht voor de zaak begon te vragen kreeg ze van veel collega’s het advies om haar mond te houden, omdat ze anders haar positie binnen HHS zou verliezen. Uiteindelijk werd ze van de zaak gehaald en gedwongen te vertrekken. De beveiliging begeleidde haar naar de uitgang. “Ze wisten dat ik als klokkenluider onthullingen had gedaan en ze namen wraak op mij. Ze lieten me van het terrein aftrappen zodat ik de zaken niet meer kon onderzoeken.”

Tara Rodas probeert nu via bepaalde senatoren een hoorzitting van het Amerikaanse Congres aan te vragen. Oud-collega’s van HHS hebben haar verteld dat ze weliswaar nu niks kunnen zeggen, omdat ze anders hun baan verliezen, maar desondanks wel hopen dat ze opgeroepen worden om (verplicht) in het Congres te getuigen. Op die manier kunnen ze met rechtsbescherming hetgeen ze weten over de kinderhandelpraktijken alsnog naar buiten brengen.