Boy tekende het misbruik: “Papa stopte zijn p… in mijn mond”

De Anglesey kidnappingszaak ging niet om een gewelddadige ontvoering of vorm van kinderhandel. Het ging om een tot wanhoop gedreven moeder die haar kind dreigde kwijt te raken door een onterechte uithuisplaatsing en wilde beschermen van een misbruiksituatie. Volgens de rechter was het misbruik verzonnen, maar toen dook het dossier in Duitsland op …

Hieronder deel 2 over de Anglesey kidnappingszaak:

In de Britse pers verschenen in het najaar van 2020 enkele berichten over de Anglesey-kidnapping: “Kind ‘met mes ontvoerd voordat het gered werd door gewapende politie op snelweg.’” Daarbij zou sprake zijn van onterechte beschuldigingen van misbruik: “Vader van ontvoerde kind door bende kinderontvoerders valselijk bestempeld als ‘pedofiel’ en ‘satanische ritueel misbruiker.’”

Dat in dit verhaal een radeloze moeder van een uithuisgeplaatst kind, die terecht veronderstelde dat haar zoon misbruikt was, een centrale rol speelde in het plan om haar kind te redden, is achterwege gelaten. De familierechtbank in Wales heeft in deze zaak een ‘sectie 45-clausule’ opgelegd, hetgeen betekent dat de identiteit van het kind tot zijn 18-jarige leeftijd niet bekend mag worden gemaakt.¹ Men wilde om die reden niet kenbaar maken wie de moeder van het kind was en welke rol ze in het kidnappingsplan had gespeeld, terwijl men had kunnen volstaan met de achternamen van de betrokkenen weg te laten. 

Daardoor heeft de pers slechts het halve verhaal verteld. De Anglesey kidnappingszaak ging niet om een gewelddadige kidnapping, maar over een wanhopige moeder die haar kind koste wat kost wilde beschermen. De zaak illustreert hoe overtuigende getuigenissen van het kind over seksueel en satanisch ritueel misbruik (SRM) niet hebben geleid tot uitgebreid politie-onderzoek en later in de strafzaak tegen de ‘kidnappers’ niet door de rechtbank als verzachtende omstandigheden zijn meegewogen. Deze zaak is een voorbeeld van een corrupt systeem, waarbij de sociale dienst en kinderbescherming hebben gefaald het kind te beschermen.

Het dossier is in handen van diverse journalisten

Met een vooruitziende blik had Mutti,¹ het dossier voor de kidnapping in veiligheid gebracht. Dat dossier is nu uitgelekt en in handen gekomen van verschillende buitenlandse, met name Duitse journalisten. Het bevat onder andere getuigenissen van het kind, waaronder kindertekeningen en meerdere onderzoeksrapporten. De omvang en details van deze bewijsstukken maken duidelijk dat Mutti alle redenen had om overtuigd te zijn dat haar kind misbruikt werd. 

Op de kindertekeningen schreef de toen 6-jarige jongen met grote letters, vaak fonetisch gespeld, wat er speelde in zijn leven. Hij tekende monsters, zoals “dadey” (daddy) als weerwolf, krokodil, spook en andere monsters, afgebeeld met erectie, ejaculatie en scenes waarbij het kind werd belaagd in bed, was vastgebonden aan de trap, of van de trap af werd geschopt. “Papa stopt zijn piemel in mijn mond en stopt veel slijm in mijn mond.”² Het kind gaf aan dat papa hem tabletten, injecties of alcohol gaf of dwong om poep te eten en urine te drinken. Het seksueel misbruik was soms tot bloedens toe en leidde in één situatie tot een bezoek aan de eerste hulp.

Kindertekeningen “van een ernstige en drastische aard”

Toen begin 2020 het onderzoek naar het vermeende misbruik al een tijd liep, waar de sociale dienst en een psycholoog bij betrokken waren, nam de politie 60 tekeningen in beslag. Mutti schrijft aan een van de hulpverleners dat het ging om “tekeningen in kleur van een ernstige en drastische aard” die “de politie niet vrijgeeft.” In de voogdijzaak had de rechter geconcludeerd dat de moeder haar kind had aangezet om de tekeningen en getuigenissen te maken. Maar Mutti’s zoon Boy¹ woonde toen al negen maanden in een pleeggezin.

De rechter sommeerde de vader “om zijn zoon niet te kussen.”

Uit correspondentie blijkt dat Boy in 2018 zijn moeder en vaste oppas begon te vertellen over het misbruik. Mutti was op advies van de kinderpsychiater een rechtszaak gestart om het contact met de vader te verbieden, “aangezien ik ernstige zorgen heb voor Boy’s veiligheid,” schreef ze. Maar de rechter besloot dat Boy de helft van zijn vakantie met zijn vader moest doorbrengen. Wel sommeerde de rechter de vader “om zijn zoon niet te kussen.” 

De geheime familierechtbank liet geen enkel bewijs toe waarmee Mutti wilde aantonen dat haar zoon mishandeld werd door zijn vader en andere mannen. Ook liet de rechtbank geen getuigenexperts toe. Mutti was bang voor de veiligheid van Boy en haarzelf; “ik kan naar de gevangenis gaan.” Haar zoon was ondergebracht in een pleeggezin en ze dreigde de voogdij te verliezen.  

Het drastische reddingsplan

Toen alle formele en wettelijke wegen waren benut in een poging om het kind te beschermen en het vermeende satanisch ritueel misbruik te laten onderzoeken — en de instanties hadden gefaald om de belangen van Boy te behartigen — beraamde Mutti een plan. Ze wilde tot het uiterste gaan om haar kind in veiligheid te brengen. 

Dat was het begin van de Anglesey-kidnapping, die in de media werd bericht als “een ontvoering met een mes,” door een “bende kidnappers,” die de acht-jarige jongen bij de pleegmoeder in Anglesey, een eiland aan de noordwestkust van Wales, hadden weggehaald. 

De pers verzuimde te melden dat de moeder een centrale rol had gespeeld in het beramen van het kidnapplan. Daarnaast waren andere bekenden van het kind, een therapeut en psychiatrisch verpleegkundige bij de zaak betrokken, die net als Wilfred Wong veel SRM-overlevenden begeleid hadden.  

Klemgereden door de politie

Wong had de band van pleegmoeders auto lek gestoken, om te voorkomen dat ze hen kon achtervolgen, waarna hij met drie “kidnappers” in een gehuurde auto met valse nummerplaten was gevlucht. Het kind zat tussen de kidnappers op de achterbank, ineengedoken in de beenruimte om vroegtijdige ontdekking te voorkomen. Het was uiteindelijk de bedoeling dat Mutti met haar zoon via Frankrijk naar het buitenland zou vluchten, om te voorkomen dat Boy zou terugkeren naar zijn misbruikers. 

Maar men heeft die bestemming nooit bereikt. Nadat de kidnappers honderden kilometers hadden afgelegd werden ze klem gereden door de politie en gearresteerd. Het kind werd via een sociaal werker teruggebracht naar de pleegmoeder. In deze zaak zijn er in totaal acht mensen opgepakt, van wie één vrouw is vrijgesproken en een andere arrestant binnen 10 dagen in de cel overleed. Officiële verklaring: zelfmoord. 

> Lees binnenkort verder in deel 3: de verdachte zelfmoord van Robert Frith

Ontvoering of reddingsoperatie?

Volgens de Britse journalist Richard Carvath die claimt “het hele verhaal” te kennen en nauw samen werkt met Duitse journalisten die het dossier in handen hebben gekregen, stelt dat er geen sprake was van een gewelddadige kidnapping, maar dat het om een “reddingsoperatie” ging. “Op basis van het bewijsmateriaal waarover ik beschik, is het overduidelijk dat het kind binnen enkele minuten nadat het door de reddingswerkers in beslag was genomen — zodra het begreep wat er gebeurde — volmondig instemde om met de reddingsploeg mee te gaan en heel blij was dat het aan zijn staatsontvoerders (sociale dienst, red.) kon ontsnappen.”

In de rechtszaak die een jaar later volgde is Wilfred Wong in 2021 veroordeeld tot 19,5 jaar gevangenisstraf. Ook de anderen, waarvan enkele kidnappers een nauwe band hadden met het kind, kregen hoge straffen variërend van 4-15 jaar. Het is de trieste balans van een ijzingwekkende voogdijzaak, waarbij de claims van de moeder dat haar kind door zijn vader en anderen binnen een satanische sekte misbruikt werd, niet serieus zijn genomen. 

Hoge straffen en geheimhouding

Tijdens de rechtszitting werd zelfs een D-notice afgegeven, waarbij bepaalde informatie geheim moet blijven, een maatregel die voortkomt uit de Eerste Wereldoorlog om zaken die de nationale veiligheid bedreigen vertrouwelijk te houden. Geheimhouding en de inzet van geheime familierechtbanken is bij voogdijzaken in Groot-Brittannië inmiddels gebruikelijk. Volgens de officiële lezing om de kinderen te beschermen, maar critici stellen dat dit vooral wordt ingezet om dubieuze zaken achter gesloten deuren af te kunnen handelen, die vaak niet in het belang zijn van het kind.

Een journalist van UK Column zei hierover met betrekking tot de Anglesey-kidnapping: “Deze zaak heeft alle kenmerken van een door de regering gecontroleerde zaak in het Verenigd Koninkrijk… natuurlijk is de Britse regering zwaar betrokken bij het weghalen van kinderen uit gezinnen via geheime rechtbanken. Iedereen die dat proces durft te verstoren kan verwachten dat de volle kracht van de wet, zoals dat heet, op hem wordt losgelaten.”

Ontvoeringsplan “de minste van twee kwaden”

Volgens het rechtbankverslag kreeg Wong “verkeerde informatie” over het vermeende misbruik. “Dit voedde de reeds gevestigde overtuigingen van de heer Wong over het veelvuldige karakter van SRM (satanisch ritueel misbruik).” Hij dacht dat een ontvoeringsplan met een mes “de minste van twee kwaden was”.

De Daily Post schreef: “Maar hij beseft dat hij nooit alles had moeten accepteren wat hem verteld is.” Ook een andere kidnapper zou “ongegronde bezorgdheid” om het welzijn van het kind hebben gehad, door mee te doen met het ontvoeringsplan. Een ander zou zijn “klaargestoomd” om met het plan mee te doen, door het tonen van “schrijnende tekeningen van seksueel misbruik”, die door het kind getekend zijn.

Rechter tegen Wilfred Wong: “Wat duidelijk is, is dat u extreem vastgeroeste en starre opvattingen heeft over het onderwerp satanisch ritueel misbruik en dat u deze opvattingen via het internet deelt met gelijkgestemde individuen.”

In deze rechtszaak kreeg de jury de tekeningen met bloedstollende teksten in het kinderhandschrift van Boy echter nooit te zien. Het dossier, inclusief de onderzoeksrapporten, de kindertekeningen en het dagboek dat de moeder had bijgehouden, was door haar echter ruim voor de ontvoering veilig gesteld. Het is inmiddels in handen van diverse buitenlandse journalisten. Duitse journalisten werken aan een boek en documentaire, die volgens Britse journalist Carvath die met hen samenwerkt, in het najaar uitkomen.

1) Vanwege privacyredenen en omwille van de sectie 45-clausule die anonimiteit van het kind vereist, hebben we de namen van de moeder en de jongen gefingeerd. We noemen de moeder Mutti en de jongen (Anglesey) Boy.

2) Citaat uit kindertekening, waarin Boy zowel in tekening als in schrift getuigde dat hij zowel oraal als anaal verkracht werd.

> Lees verder in deel 3:

• De verdachte zelfmoord van ‘kidnapper’ Robert Frith.
• Journalisten zijn in deze zaak gearresteerd of geïntimideerd.
• Familie in Duitsland wilde Boy als pleegkind opnemen.
• Gaat een hoger beroep tot gerechtigheid leiden?