In deel 1 is te lezen dat spraakmakende misbruikzaken op scholen opvallende overeenkomsten hebben. Het zijn geen op zichzelf staande zaken. Deze misbruikzaken staan ook in verband met moordzaken en een internationaal pedonetwerk. Het netwerk krijgt bescherming van de poortwachters binnen justitie en de media.
Pedonetwerken in Nederland, deel 2
Verbanden tussen misbruik- en moordzaken
Op 12 augustus 1999 vond men het lichaam van de 7-jarige vermoorde Chanel Naomi Eleveld. Het meisje verdween op 21 juli 1999. Ze lag volgens justitie begraven in de ‘kruipruimte’ onder de woning van Jan Stoffers. Daar zou het lijk 3 weken gelegen hebben. Maar omdat het in die weken erg warm was, is dit zeer onwaarschijnlijk. Een kinderlijkje ontbindt sneller dan een volwassen lichaam, zeker bij zomerse temperaturen.
Ze moet nog enige weken in leven zijn geweest en ergens gevangen zijn gehouden. De vindplaats is ‘toevallig’ 150 meter van De Tamboerijn in Assen. De basisschool waar in de kelders onder de school 50 kinderen misbruikt zijn. Wij vermoeden dat Chanel daar weken is vastgehouden, daar misbruikt is of vandaar uit naar klanten gebracht is. Er zijn redenen om te denken dat het meisje slachtoffer was van een pedonetwerk. [1]
Jan Stoffers is uiteindelijk voor de moord veroordeeld. Hij bleek al eerder veroordeeld te zijn wegens zedendelicten. In 1996 liep hij tegen de lamp vanwege de ontvoering en verkrachting van een 15-jarig meisje uit Klazienaveen. De zaakofficier van justitie vond het destijds niet nodig om Jan Stoffers psychologisch te laten onderzoeken. Hij kreeg een erg lage straf, waardoor hij 2 jaar later weer op vrije voeten was. Dezelfde Officier van justitie van de rechtbank in Assen zorgde ervoor dat de zaak in Emmer-Compascuum werd geseponeerd, zelfs nadat van 2 slachtoffers foto’s uit de Zandvoort kinderpornozaak als bewijs waren ingediend.
Naast Jan Stoffers was er in dezelfde periode nog een andere kinderlokker actief in Assen. Dat was de Belg Michel Louis Marie Stockx, een vrachtwagenchauffeur die in 1992 veroordeeld is voor de moord op de Nederlandse Jessica Laven (11 jaar-1991), de Duitse Marco Weisser (13 jaar-1989) en Duitse Salim Thattil (9 jaar-1990). Michel Stockx wordt tevens in verband gebracht met de verdwijning van de Belgische Nathalie Geijsbregts (10 jaar-1991), de moord op de Nederlandse Cheryl Morriën (5 jaar-1986) en de 10-jarige Anaïs Marcelli (1991) in het Franse Mulhouse.
“Volgens een ex-rechercheur die bij het onderzoek betrokken was, moet Stockx veel meer moorden hebben gepleegd, maar door onderlinge concurrentie bij de politie is dat nooit onderzocht.” (…) “Bij mij legde hij zijn eerste bekentenis af, hij was doodsbang voor mij. Maar toen werd ik van het onderzoek afgehaald: een ander team moest met de eer gaan strijken.” De oud-politieman wil niet met zijn naam worden genoemd. Hij wordt nog altijd emotioneel als hij terugdenkt aan de affaire. “Ik ben ervan overtuigd dat hij in heel Europa veel meer kinderen heeft vermoord. De man was internationaal vrachtwagenchauffeur, hij kwam overal.”
Bron: H.J. Korterink (misdaadjournalist)
Banden met het internationale Dutroux-netwerk
Michel Stockx heeft in onze ogen te maken met het Dutroux-netwerk. De Belg verhuisde rond 1976 naar het Friese Franeker. In 1981 veroordeelde de rechtbank in Zwolle hem tot 6 jaar gevangenisstraf en TBS voor 8 zaken van ontucht. De Belg kwam vroegtijdig vrij en verhuisde naar Assen, volgens onze informatie een van de hotspots in de internationale kinderhandel. De kinderen die hij ontvoerde moeten ergens gevangen zijn gehouden. Dat kunnen meerdere adressen zijn geweest. Wij vermoeden dat een van die adressen de kelders onder de Tamboerijn is geweest.
In 1992 werd hij tot levenslange gevangenis veroordeeld voor de verkrachting van en moord op 3 kinderen. Toen in 2001 in België het Dutroux-onderzoek in volle gang was, ‘verongelukte’ Michel Stockx in de gevangenis in Scheveningen. Wij denken dat hij uit de weg is geruimd omdat men wilde voorkomen dat de banden tussen het Dutroux-netwerk en het Nederlandse pedonetwerk zouden worden blootgelegd. We zullen hier in toekomstige artikelen nog uitgebreid op terugkomen.
Slachtoffers van seksueel misbruik worden uit de weg geruimd
Niels Offereins was een van de kinderen die op de basisschool De Tamboerijn in Assen is misbruikt. Later is hij ook misbruikt door gemeente en (top)ambtenaren van justitie op een parkeerterrein langs de A28 en in een plaatselijk bos. Niels was toen nog minderjarig en kwetsbaar omdat hij een autistische stoornis zou hebben. Hij werkte volgens onze bron tevens in een bordeel op de Deelheugte in Assen. In de laatste maanden van zijn leven had hij seksueel contact met verschillende medewerkers van de rechtbank en (pers)officieren van justitie.
Niels werd in 2004 verzelfmoord, hij was toen 21. De moord op Niels Offereins valt in de periode dat de HIV-zaak speelde, waarbij homoseksuele mannen opzettelijk met HIV-virus zijn ingespoten. Ook daar waren minderjarige jongens en hooggeplaatste figuren bij betrokken. Wist hij misschien te veel?
Officieel ‘viel’ hij van de Martinitoren in Groningen, maar in werkelijkheid moet hij met fors geweld van de toren afgegooid zijn. Het is uitgesloten dat hij gevallen of gesprongen is, omdat hij de eerste trans en de voet van de toren (die flink uitsteken ten opzichte van de tweede trans) niet geraakt heeft en moet daarom 4 à 5 meter horizontaal door de lucht zijn gevlogen. De persofficier van justitie weigerde een reconstructie met poppen te doen om de ware toedracht vast te stellen. Deze officier zien we bij andere dubieuze zaken terugkomen.
Dezelfde namen duiken op
We zien vaak dezelfde namen terugkomen. Dezelfde officieren van justitie, rechters en strafadvocaten. Worden zij op de zaak gezet vanwege hun expertise? Of om een groter netwerk te beschermen én omdat ze zelf chantabel zijn? Dat eerste is zeker niet uitgesloten. Een strafadvocaat met een bepaalde ervaring en reputatie zal in een vergelijkbare strafzaak eerder gevraagd worden, dan een onbekende advocaat. Ook kan ik me voorstellen dat justitie medewerkers op een zaak zet die op een bepaald gebied een zekere expertise hebben.
Het wordt echter problematisch als dezelfde justitiemedewerkers banden lijken te hebben met het pedofielennetwerk [2] en daardoor chantabel [3] zijn. Kijk maar eens naar de voorbeelden en (incomplete) lijst betrokkenen in dit artikel. Denk aan het Rolodex-onderzoek [4], de Runderkamp-papers [5], de Wabekepapers [6], de Demminkzaak en de Zandvoort-zaak. Het is problematisch als de media bedreigd worden voor publicaties over de betrokkenheid van justitiemedewerkers bij dit pedonetwerk [7]. Wanneer getuigen ernstig worden bedreigd of zelfs vermoord [8]. En precies al deze dingen spelen een rol bij veel misbruikzaken.
Poortwachters op hoge posities beschermen het netwerk
Politie en justitie spelen een cruciale rol in het seponeren van bepaalde zaken of het veroordelen van een stroman. Zij zorgen ervoor dat belastend bewijsmateriaal, dat kan leiden tot de ontmaskering van een groter pedonetwerk, ‘verdwijnt’ en daders worden vrijgesproken. Ze seponeren zaken wegens ‘gebrek aan bewijs’, terwijl er overduidelijk overtuigend bewijs aanwezig is dat voor het tegendeel pleit.
Het netwerk heeft poortwachters op talloze cruciale posities die het belang van het pedonetwerk moeten bewaken: politie, recherche, woordvoerders van politie en justitie, advocaten, het forensisch laboratorium, officieren van justitie, rechters, griffiers en andere rechtbankmedewerkers en de mediamensen. Deze poortwachters zijn corrupt en chantabel gemaakt. Velen van hen maken zich zelf schuldig aan misbruik van kinderen. Zij worden op het juiste moment naar voren geschoven om de zaak te ‘redden’.
De poortwachters binnen de media en misdaadverslaggevers hebben als taak om het verhaal in de juiste richting te spinnen. Dit blijft niet beperkt tot kranten en televisie, maar ook de alternatieve media als ook onderzoeksjournalisten die een boek over een bepaalde zaak schrijven, hebben soms als taak om de aandacht af te leiden van de werkelijke daders en het gehele netwerk.
Men houdt elkaar in bedwang door chantage en bedreigingen in een verstikkende angst-cultuur. Degenen die meedoen worden rijkelijk beloond en kunnen snel carrière maken. Ze worden beschermd door een pedonetwerk dat verweven is met politie, justitie, de politieke top en de onderwereld. Degenen die de waarheid naar buiten proberen te brengen worden hard aangepakt. Ze worden aangeklaagd met dubieuze claims, veroordeeld door corrupte rechters, bedreigd, er wordt karakter-moord op ze gepleegd of ze worden simpelweg uit de weg geruimd.
De motivatie om jongere kinderen te misbruiken
Pas nadat je individuele misbruikzaken in het grotere perspectief plaatst, zie je dat ze allemaal op een of andere manier met elkaar te maken hebben. En dan lijkt het ook geen toeval meer dat een aantal grote misbruikschandalen op scholen zich in dezelfde periode afspeelden als de Dutroux- en de Zandvoort-zaak, die uiteindelijk in 1996 en 1998 aan het licht kwamen, maar al jaren eerder speelden.
Dat seksueel misbruik ook op scholen plaatsvond is schokkend, maar vanuit het perspectief van de pedocrimineel niet vreemd. Het is een plek waar veel kinderen zijn. In die gevallen speelden meerdere leerkrachten en of de directeur een rol in het misbruik. Bovendien blijkt uit het onderzoek van de Emmer-Compascuum-zaak dat een deel van de ouders destijds zelf direct of indirect bij de zaak betrokken waren.
Ondanks dat het bij de zaken Zandvoort, De Dreef (Emmer-Compascuum), Clownsaffaire (Oude Pekela) en St. Lambertusschool (Oirsbeek) tot geen enkele veroordeling heeft geleid, kregen de zaken – voor de daders en handlangers – veel ongewenste media-aandacht. Het begon op te vallen dat de verhalen van justitie en de mainstream media niet klopten.
De jonge slachtoffers, hun ouders en andere getuigen bleven volharden in hun claims. Dat leverde te veel ‘gezeik’ op voor een netwerk dat in de schaduw moet opereren. Om die reden zagen we dat in het grootschalige pedoschandaal dat volgde, de zaak Robert M, het misbruik op een kinderdagverblijf plaatsvond.
Baby’s en peuters zijn geen goede getuigen. Robert David Steele van het ITNJ vertelde afgelopen jaar dat uit hun onderzoek blijkt dat de slachtoffers steeds jonger worden. Men misbruikt steeds jongere kinderen, bij voorkeur kinderen jonger dan 2 jaar, omdat deze nog niet kunnen praten. Daarnaast is het beleid van justitie om kinderen jonger dan 4 jaar niet te verhoren. [9]
Ondanks dat er een afname lijkt te zijn in de hoeveelheid misbruikschandalen ten opzichte van de jaren ’90, moeten we niet verbaasd zijn als er nieuwe zaken aan het licht gaan komen. Het systeem dat kindermisbruik gebruikt als chantagemiddel en tegelijkertijd het pedonetwerk beschermt, is immers onveranderd gebleven. Het wordt tijd dat daar verandering in komt.
Ella Ster* | bron: ellaster.nl
Artikelen door mij geschreven mogen alleen 1:1 elders gepubliceerd worden mits de auteur Ella Ster* duidelijk bovenaan of onderaan het artikel staat vermeld. Daarnaast moet er onderaan de vermelding staan: “Bron: www.ellaster.nl”
Bronnen en voetnoten
[1] De moord op Chanel Naomi Eleveld
[2] De Demmink-Doofpot, pag. 31: “Op de rechtbank te Den Haag werken minimaal twee pedofiele rechters: Stolk en Rueb. Dit dreigde naar buiten te komen in de zaak Koos H.”
[3] Brief Wicher Wedzinga
[4] Rolodexonderzoek: Gerechtelijk vooronderzoek waarbij justitiemedewerkers werden afgeluisterd vanwege vermeende betrokkenheid bij een grootschalig pedonetwerk.
[5] Onder leiding van journalist Lex Runderkamp deed de researchredactie van het NOS Journaal rond 2000-2001 onderzoek naar de vraag of de affaire-Dutroux vertakkingen had in Nederland. Ze werden bedreigd door de toenmalige minister van justitie Donner om te voorkomen dat bepaalde claims naar buiten zouden worden gebracht.
[6] Wabekepapers: Journalist Koen Voskuil, die de afgelopen jaren uitvoerig onderzoek deed naar en publiceerde over de Demmink-zaak, verwees naar het feit dat de naam van rechter Wabeke ook opdook in het kinderseksdossier, waarin eveneens de naam van Demmink naar voren kwam.
[7] Klokkenluider Online: Feitenweergave Demmink-zaak.
[8] Moord op Joyce Labruyere, intimidatie, bedreigingen, moordaanslagen of mysterieuze moorden op Demmink-getuigen, zoals de verdachte dood van Mosterd (Demmink’s chauffeur), advocaat Gerard Hamer, rechter Rob van den Heuvel, de zogenaamde zelfmoord van huisarts Fred Jonker (Oude Pekela), Gerrit Mik, Mr. Wilfred Brinkhuis en velen anderen.
[9] Brief Van De Minister voor Rechtsbescherming inzake kindermishandeling.
Wil je reageren?
Je mag hieronder je reactie plaatsen. Reacties worden gemodereerd en het kan enige tijd duren voordat deze online verschijnen. Alleen respectvolle reacties die bijdragen tot een zinvolle discussie worden toegelaten. Hou het wel kort en to-the-point. Maximaal ± 250 woorden.
Door het plaatsen van een reactie onder een artikel laat je bepaalde gegevens achter op ellaster punt nl. Lees in onze privacyverklaring hoe er met je persoonsgegevens wordt omgegaan.
