Binnen de matrix heeft de Cabal een beeld gecreëerd van een niks-aan-de-hand-maatschappij. Alles is keurig geregeld en vastgelegd in fatsoenlijke regelgeving. Voor het volk is er brood en spelen en via de media worden we zoet gehouden met entertainment en afleidingen, die via glossy televisiebeelden onze huiskamer binnen dringen. We zijn zodanig gehersenspoeld dat er hooguit wat dreigingen van buitenaf bestaan, door moslimterroristen uit verwegistan-landen bijvoorbeeld. Dat het kwaad van binnenuit komt, via onze zogenaamde leiders, de politieke top, de overheidsorganisaties, waarbinnen de tentakels van het kwaad diep zijn binnengedrongen, dat wordt verbloemd.
We willen het kwaad ook liever helemaal niet zien en kijken bij voorkeur naar zaken die het feel good-gevoel bevestigen. Wanneer mensen vervolgens horen over de gruwelijke misdaden die de Cabal achter de schermen pleegt, is er vaak een reactie van ongeloof of de neiging om zich er vanaf te wenden. We kunnen er niet naar kijken, stoppen liever onze kop in het zand en de daden blijven veelal onbesproken. Daardoor verdwijnt het uit ons gezichtsveld en creëren we de illusie dat het niet meer bestaat.
Waarom we niet naar het duister kunnen kijken
Neem bijvoorbeeld het kindermisbruik, een onderwerp waar ik de laatste tijd regelmatig over heb geschreven. Een onderwerp dat me tevens erg aan het hart gaat. Daarvan wil toch ieder welwillend mens dat er een einde aan komt? Om het te beëindigen, moeten we dit ‘monster’ wel eerst recht in de ogen kijken, voordat we het kunnen verslaan. We moeten collectief gaan inzien dat kindermisbruik nauw verweven is met de overheidsorganisaties die zich zogenaamd ontfermen over de veiligheid van het kind. We moeten gaan inzien dat dit fenomeen met name in de top van de samenleving epidemische vormen heeft aangenomen. Waarom kunnen we dit dan toch maar moeilijk onder ogen zien?
Wie de confrontatie aangaat, gaat eraan
We kennen allemaal het fenomeen van het schaap in de schaapskudde die bedreigd wordt door een wolf en de kudde die in doodsangst naar elkaar toe kruipt. De schapen kijken allemaal weg van de wolf, omdat de angst bestaat dat het schaap die opkijkt daarna de pineut is. En net als schapen zijn ook mensen kuddedieren en vertonen ‘schaapsgedrag’. Met het onderwerp van kindermisbruik bijvoorbeeld, kijken de meeste mensen liever weg. Het handjevol journalisten en klokkenluiders dat wel tot de kern van de zaak gaat, is ook vaak degene bij wie in spreekwoordelijke zin ‘de kop eraf gaat’. Dit zijn inderdaad de mensen die een tegenaanval te verduren krijgen, hetgeen anderen er van weerhoudt om deze zaken aan te kaarten.
Het roept gevoelens van machteloosheid op
Eerlijk is eerlijk, dit soort verhalen lees je niet voor je lol. Stel dat we sterk genoeg zijn om het wel onder ogen te zien, dan is de vraag: ‘wat doen we ermee?’ Als we namelijk niet uitkijken worden we in een neerwaartse spiraal getrokken van negatieve emoties. Verdriet, boosheid, machteloosheid en somberheid liggen dan op de loer.
Voor veel mensen is dit dan ook precies de reden om dit soort onderwerpen te mijden. ‘Ik steek liever mijn kop in het zand’, of ‘Wat niet weet wat niet deert’ en ‘Ik wil liever genieten van het leven’, zijn veel gehoorde reacties om de confrontatie niet te hoeven aan gaan. Men creëert een cocon, waarin deze duistere zaken zogenaamd niet bestaan. En de Cabal speelt hier handig op door dit beeld via de massamedia voortdurend te bevestigen. En als er misdaden bestaan, dan zijn er keurige instanties die zich daar over ontfermen. Dat deze instanties het niet opnemen voor meest kwetsbaren in de samenleving, zien we liever niet.
Onrecht onder ogen zien fungeert als een spiegel
Verhalen over kindermisbruik herinneren ons ook aan andere situaties, waarin we ofwel slachtoffer ofwel dader waren van onrechtvaardig gedrag. We kunnen vaak heel moeilijk deze duistere kant in onszelf zien. Verhalen over onrecht dat anderen hebben ondergaan werkt als het ware als een spiegel, waarbij we ook de mindere kant in onszelf zien.
Het roept ook herinneringen op van situaties waarin we een slachtoffer waren van misbruik door een autoriteit, in welke context dan ook. Dat kan ook een autoriteit zijn zoals een leraar, een leidinggevende of een overheidsinstantie, waarvan we afhankelijk zijn en waardoor we vreselijk onrechtvaardig behandeld worden. Nare herinneringen worden liever weggestopt en vaak gaat men driftig op zoek naar iets wat dat nare gevoel weer kan wegdrukken.
De waarheid bedreigt ons geluk
Men besteed liever de tijd aan het veilig stellen van ‘geluksmomentjes’. Of wil zich uitsluitend ‘richten op het positieve’. Blijkbaar kan men dit geluk alleen creëren door het duister te ontkennen en diep weg te stoppen. Maar is dat het ultieme doel van je leven? Het veiligstellen van je geluksmomentjes? Of wil je je inzetten om de planeet een klein stukje beter achter te laten, dan dat je hem hebt aangetroffen? Maar hoe doe je dat, die wereld een klein beetje verbeteren? Zeker als het om onderwerpen gaat, waar je als individu ogenschijnlijk weinig invloed op kunt uitoefenen.
Angst dat men niet sterk genoeg is
Het vraagt dan ook om innerlijke kracht om dit onderwerp onder ogen te zien of bespreekbaar te maken. Kindermisbruik is in mijn ogen de kern van het kwaad. Er is niks gruwelijker dan de onschuld van kinderen te schenden en hun levensenergie en -vreugde weg te nemen. De getuigenissen van slachtoffers raken je tot in het diepst van je ziel. De verhalen zijn zo aangrijpend dat je gemakkelijk overspoeld kunt raken door negatieve emoties.
Toch is het zaak je in dit onderwerp niet te laten meeslepen door die emoties. Zeker niet als je vastberaden bent om veranderingen tot stand te brengen. Vergelijk het met het zuurstofmasker wat in het vliegtuig naar beneden komt als de luchtdruk wegvalt. Help eerst jezelf en pas daarna je kind, want als jij wegvalt, kun je niemand meer tot hulp zijn.
Het is beter om angst om te zetten in liefde, want de energie van liefde is sterker dan wat dan ook. Dus als je bang voor iets bent, is het beter om je aandacht te richten op datgene wat je liefhebt en wil koesteren. Wie uit liefde handelt, opereert vanuit kracht. Het is vaak de angst die ons gevangen houdt en ons ervan weerhoudt om de dingen te doen waarvan we in ons hart weten dat het juist is om te doen.
Compassie versus meelijden
Vanuit liefde kun je ook compassie opbrengen. Dat is tevens het verschil tussen compassie versus medelijden. Met medelijden lijdt je mee met het slachtoffer en voel je de pijn en de wanhoop, die een verlammend effect heeft. Bij compassie begrijp je de pijn, maar verhef je jezelf boven deze pijn om zo de ander van dienst te kunnen zijn.
Daarbij is het belangrijk om ook compassie voor de daders te hebben. Dit kun je bereiken door zaken in een grotere context te plaatsen. Daders blijken maar al te vaak zelf slachtoffer te zijn geweest. Als mensen seksueel zijn misbruikt, hangt er een bepaalde energie om hen heen, die hen opnieuw slachtoffer maakt en vaak later aanzet om dezelfde weerzinwekkende daden bij een ander uit te voeren.
Er zijn ‘onzichtbare’ krachten in het spel, waardoor zwart-wit-denken niet meer van toepassing is. Daarom is het belangrijk om ook oog te hebben voor de energetische of occulte krachten die een rol spelen en daders in een houdgreep houden. Dit schrijf ik niet om hun verantwoordelijkheid af te schuiven, maar het is belangrijk dat we alle spelers zien als onderdeel van een systeem waarin ze gevangen worden gehouden.
Transformatie door de krachten van gedachten
Toch roepen juist de meest weerzinwekkende misdaden gevoelens van boosheid op. Het is beter om de oer-emoties zoals boosheid niet zozeer te vermijden of te onderdrukken, maar om te buigen naar krachtige daden. Daarbij kunnen voorbeelden hoe anderen dit doen, mensen inspireren om ook actie te ondernemen. Het aanbieden van handvatten, hoe iets om te buigen naar iets positiefs, kan belangrijk zijn om daarmee meer mensen mee te krijgen. Het is echter belangrijk dat ieder daarin zijn of haar eigen weg vindt. Sommigen zullen zich richten op het delen van alternatieve nieuwsberichten, anderen worden maatschappelijk actief en gaan positieve dingen organiseren. Mensen die bijvoorbeeld gefocust zijn op de spirituele ontwikkeling en innerlijke groei, kunnen visualisaties en meditatie gebruiken om de onderwerpen te transformeren naar een gewenste situatie. Gedachten zijn krachten. Zo staat er onder het artikel over Toos Nijenhuis een visualisatie-oefening, die mensen kunnen doen om de energie rond kindermisbruik te transformeren.
Ik realiseer me dat door weg te kijken van deze pijnlijke onderwerpen, we de Cabal in de kaart spelen en daarmee het kwaad in stand houden. Dat is een van de redenen dat ik dit onderwerp steeds maar weer onder de aandacht probeer te brengen. Je kunt een bijdrage leveren door deze artikelen te delen en bespreekbaar te maken in je eigen kring.
We zijn machtiger dan we denken, zeker als we onze aandacht collectief ergens op richten. Als we collectief de meest duistere zaken onder ogen zien en collectief besluiten dat er iets moet veranderen, dan gaat er ook iets veranderen.
> Lees ook: De schreeuw van Dominique, deel 1, deel 2, (binnenkort deel 3)
> Lees ook: Wereldwijd wordt de kinderbescherming als instrument gebruikt om mensenrechten te schenden
Ella Ster* | bron: ellaster.nl
